W czasie pożaru w 1711 r. spłonął stary, drewniany klasztor. Na jego miejscu w latach 1712-1716 zbudowano obecny klasztor – murowany z kamienia, piętrowy, o nieregularnym rzucie zbliżonym do kształtu litery T. W 1933 r. przerobiono wysoki dach, dobudowując obecną górną kondygnacje, przez co budowla straciła pierwotny wygląd, ale klasztor zyskał pomieszczenia mieszkalne potrzebne do organizowania rekolekcji zamkniętych.
W 1900 r. nad portalem wejściowym umieszczono herb zakonny redemptorystów z łacińskim napisem Copiosa apud eum redemptio (tzn. „Obfite u Niego odkupienie”).
Obszerne korytarze klasztorne są sklepione ceglasto na gurtach, a w skrzydle głównym ozdobione kolistymi plafonami. Korytarz parteru przylegający do zakrystii jest zamknięty kratą i stanowi tzw. Kaplicę Wotywną. Górne korytarze na pierwszym piętrze mieszczą Muzeum Sztuki Sakralnej.